Het is half een ’s middags en manlief en ik lopen de straat uit, het bos in. De paardjes staan vredig te grazen in de wei. De zon schijnt en het bos ruikt heerlijk na de flinke regenbui van vannacht. Verrukt snuif ik de geur op. Die geur mistte ik zo toen we jarenlang in de polder woonden.

Vogeltjes vliegen ijverig heen en weer om hun jongen weer een sappig wormpje te brengen. Een hond draaft met een stok in z’n bek braaf naar zijn baasje. En mijn man en ik praten ondertussen bij. We hebben een lekker tempo. Hard genoeg om conditie op te bouwen en rustig genoeg om te praten.

Lunchwandeling

Een paar keer per week genieten wij van onze gezamenlijke lunchwandelingen. Met z’n tweeën. Hoe fijn is dat. Geen – kleine potjes hebben grote oortjes – vlakbij.

Terwijl we daar lopen, bedenk ik mij ineens dat ik een paar jaar geleden stikjaloers was op een stel in onze kennissenkring. Ik zag ze destijds regelmatig langskomen. Hand in hand, zichtbaar tevreden keuvelend. Niet zo af en toe, maar gewoon een paar keer per week! Als ik ze weer zag lopen dan voelde ik de rillingen langs m’n rug optrekken. En ik dacht: ‘Auw, dat wil ik ook, wandelen met m’n man. Gewoon samen. Zonder kinderen.’

Wij… – zij…

Maar ja.
Wij konden dat niet – zij wel.
Wij hebben met autisme te maken in ons gezin – zij niet.
Zij hadden de kinderen al groot – die van ons waren nog klein.
Zij konden gewoon de deur uitlopen – wij moesten thuis blijven of moeilijke dingen regelen.
Wij moesten hard werken – zij hadden er kennelijk de tijd voor.
Wij… – zij…

Hard werken

Destijds werkte mijn man vrijwel nooit thuis. En als hij thuis werkte, dan werkten we allebei hard. Zo hard dat we de broodkruimels van ons toetsenbord moesten vegen en we koffiekopjes op ons bureau verzamelden. Hij beneden, ik boven. Een wandelingetje maken kwam niet in ons op, want het was werk-tijd. De schaarse uurtjes dat de kinderen naar school waren, voelden als kostbaar. Want zodra ze er weer waren, hield het werken op. Dan was het mama-tijd en hard werken om de rest van de dag weer zonder kleerscheuren door te komen.

Zelfs ’s avonds voelden we ons niet ‘vrij’ om even eruit te glippen. Met een groot gezin en kinderen die spontaan ontploften, vonden we dat één van beide thuis moest zijn. Onze kinderen hadden namelijk de fijne gewoonte om elkaar flink in de haren te zitten zodra wij onze hielen hadden gelicht. Waarna we opgepiept werden door een gillend kind dat het vermoord werd. Waarop wij – haastje repje – weer naar huis toe vlogen om politieagentje te spelen.

Je leven inrichten is een keuze

Nu weet ik dat het een keuze is. Hoe je je leven inricht. Wat je doet met je tijd. En dat is voor iedereen anders.

Ook nu kan ik mijn werk-tijd wel 5x besteden aan mijn bedrijf. Per saldo is er eigenlijk geen tijd over om tijdens de lunch, mijn nog steeds spaarzame werktijd tussen schooltijden, een wandeling te maken met manlief.

Maar ik MAAK er tijd voor. Wij MAKEN er tijd voor.

Starten op eigen voorwaarden

Ooit was ik mijn eigen coachpraktijk begonnen om de zorg voor onze kinderen goed te kunnen combineren met werk. Werken op mijn eigen voorwaarden, namelijk thuis.

Dat, als één van hen ziek of overprikkeld was, ik ze niet schreeuwend alsnog naar school hoefde te brengen of mezelf ziek hoefde te melden bij m’n baas.

Dat als de kinderen thuis waren ik hen zelf uit school kon halen, in plaats van steeds weer gedoe met oppas en naschoolse opvang waar ze zich niet echt happy voelden.

Dat de 12 weken schoolvakantie, studiedagen en weet ik wat ze allemaal bedenken op school om maar vrij te kunnen geven niet keer op keer hersenbrekers hoefde te kosten om iets te regelen.

Genieten van mijn vrijheid

En ondertussen, ik genoot van mijn vrijheid. Niemand die mij vertelde wat ik moest doen. Ik bedacht het zelf. Met welke klanten ik het liefste wilde werken. Op de tijden wanneer mijn energie het grootst was en ik optima forma kon coachen. Geen peentjes zweten om ellendige verslagen te schrijven die vervolgens in een bureaula verdwenen. Maar mijn creativiteit loslaten op m’n website, nieuwsbrieven en waardevolle lessen voor m’n klanten.

Die vrijheid voelde ik ook in hoe ik mezelf wilde presenteren naar de buitenwereld. In m’n huisstijl, m’n logo, de mapjes en pennen. Die ene blauw-groene kleur waar ik met m’n vader altijd over zat te harrewarren. Was het turkoois of turqoise? Zeegroen of blauwgroen kon ook…

Niet dat die vrijheid het wondermiddel was. Maar het gaf wel zeker lucht en maakte me flexibel als het nodig was.

Anderen met autisme helpen floreren

Mijn kind met autisme sloot zich regelmatig op in z’n kamer en wilde niemand zien en spreken. Als ik dan met de klink in m’n hand stond om de deur open te maken om te kijken hoe het ging voelde ik de verlammende angst in m’n lijf. Hij zou toch niet…

Als je autisme van zo dichtbij meemaakt en de frustratie en onmacht opmerkt van je kind met autisme, dan kun je mensen met autisme nog beter begrijpen. En nog steeds ervaar ik het als super waardevol om de ervaringen en de kwartjes die steeds weer vielen bij mijn klanten mee te kunnen nemen in mijn gesprekken met mijn kinderen.

Een mooie wisselwerking. Het opvoeden naar zelfstandigheid van kinderen met autisme is geen sinecure. Maar als het lukt, wauw!

Het gaf en geeft mij veel voldoening om mijn kennis en ervaring in te kunnen zetten om ook anderen met autisme te kunnen helpen om meer te floreren met autisme.

Af en toe moet ik mijn ambities en plannen voor m’n bedrijf weer even opschudden. Om te kijken of het nog steeds het bedrijf is wat voor mij en m’n gezin werkt. Zoals ik om te beginnen voor ogen had.

Want succes heeft een keerzijde. Je kunt er erg druk van worden 😉

Het vraagt steeds weer keuzes en focus.

Waar kies jij voor?

Meegaan in de bureaucratie van de organisatie waarin je werkt of je eigen voorwaarden en regels hanteren? Helpen op de manier waarvan je weet dat je daarmee de meeste waarde biedt aan je klanten met autisme? Kies jij voor een leven met het leukste werk wat er is op je eigen tijd en plaats of wring jij je steeds in allerlei bochten om het gezin maar in de pas te krijgen met je baas? Leg jij je wensen en ambities maar opzij omdat je bang bent om voor jezelf te beginnen omdat je niet als ondernemer bent geboren, of ga je ervoor en zorg je dat je leert hoe het kan? Ook al raden anderen het je misschien af? En ga je (door)starten met of zonder ondersteuning van iemand die je kan helpen om sneller de boel op de rit te krijgen zonder zelf het wiel te hoeven uitvinden?

Het zijn keuzes, allemaal keuzes. Maar die bepalen wel de rest van je leven. Mijn keuze om regelmatig tijd vrij te maken om met manlief te wandelen in het bos is één van de beste keuzes van de afgelopen tijd. Die had ik niet kunnen maken als ik vastzat in loondienst.

Een vraag voor jou

Misschien loop jij er ook over na te denken om met je ervaring met autisme anderen te gaan helpen in je eigen autismecoachpraktijk. Of ben je al een poosje bezig en krijg je het niet echt van de grond. Werk je nog niet met de klanten die je het liefste wilt. Haal je nog niet die omzet die je graag zou willen. Of wil je je meer specialiseren in autisme en nog meer van waarde zijn voor deze groep.

Dan heb ik een vraag voor je.

> Heb je echt hart voor mensen met autisme en wil je hen zo goed mogelijk helpen te floreren in werk en leven?

> Ben je serieus van plan om binnen een half jaar je coachpraktijk voor mensen met autisme (beter) op de rit te krijgen?

> Heb je mogelijkheden om in jezelf en je bedrijf te investeren?

Meld je dan aan voor een GRATIS strategiesessie.

Daarin zoomen we in op jouw verlangen naar een zelfstandige autismecoachpraktijk waarin je werkt met de klanten die je hart hebben. Waarin jij volop van waarde kunt zijn met je huidige expertise en een kant en klaar aanbod. Samen onderzoeken we welke volgende stap je daarin op korte termijn al kunt zetten richting jouw mooie doel.

Is dit voor jou? Vraag dan hier een strategiesessie aan!